Benim Bir Bacağım Yok, Aydın

Bu mektup Kalbi olanlara, yüreği olanlara insan olan herkesedir. Ve bu mektup uzun bir mektup tur. Gözleri ile okuyanlara değil yüreği ile okumayı bilenlere dir. ve GERÇEK BİR HİKAYEDİR. Ben bundan 3 yıl önce bir çöp konteynırna koşarken arabanın altında kaldım. Sol ön patim kopmuştu bileğimin hizasından.. çok canım yandı. Kimseye bişey diyemeden günlerce gezdim.. Bir mahallede idim. Ayağımdaki kan hiç durmuyor kanıyordu. Bulunduğum mahalle de herkes o halimi gördüğünde bana yardım etmek yerine kavgalar ediyor beni kovuyor taşlıyorlardı.. Sonra bi ara birilerinin konuşmasını duydum.. İşte bu o köpek bu gün biri geldi onu sordu diyorlardı birbirlerine. Biri beni arıyordu neden arıyor du ki dedim kendi kendime.. o gün geceyi ayağımın acısı ile orada geçirdim.. Sonra ben de onu aramaya karar verdim.. Kim olduğunu bilmediğim yüzünü bile görmediğim biri.. Ama içimdeki ses bul onu diyordu.. Önce o beni taşlayan tekmeler atan mahalleden kurtulmam gerekiyordu. Geceyi bekledim. Ayağım hala kanıyordu ve çok canım yanıyordu.. Gece olunca yola koyulmaya karar verdim.. Çok zor gidiyordum 3 ayağım ile.. Sabaha kadar yürüdüm.. Sonra Karşıma bir asvalt çıktı arabalar hiç durmadan vızıl vızıl işleyen arabalar.. Bacağımın bu durumda olmasına neden olan arabalar.. Tek hatırladığım gözümü kapadığım ve bir anda karşıya geçtiğim..idim.. Geçmiştim.. Artık şehir merkezinde idim.. Yüzlerce iş yeri yüzlerce insan.. Ve o beni arayan kişi hangisi idi... 3 ayağım ile toplallayarak yürüyerek bacağımdan kanlar akarak içlerinden geçtim. Herkes Ahhh yazıkk Ah kıymam diyor ama kimse bir şey yapmıyordu.. patimin kopalı 3 gün olmuştu ve kan hala akıyordu artık kan akan yer sararmaya başlamış mikrop kapmıştı.. Bilmiyorum ne kadar yürüdüm. Akşam olmuştu ve karnımda aç idi. 3 gündür tek bir lokma yemek yememiş idim.. ve hala o beni arayan kişiyi arıyordum.. Niye beni hala bulmamıştı neden hala beni görmemişti.. birileri söylememişmiydi acaba ona diye düşünürken.. Bir kapı önüne geldim.. Yoruldum bittiğim bi an dı artık. Gözlerim kapanıyor bacağımdan hala kanlar akıyor ve açlıktan susuzluktan bittiğim zamandı .. Evin önündeki paspasın üstünde biraz yatayım uyuyayım dedim.. biliyordum aslında bu benim ölüm uykum idi. Olsun dedim kendime hiç değilse artık acı çekmem hiç değilse artık beni umursamayan insanları görmem bu benim için daha büyük acı idi nede olsa diyerek paspasın üstüne yattım.. tam 5 km yürümüşüm.. Bir anda bir ses.. ALLAHIM inanamıyorum diyen biri .. kapımın önüne gelmiş yatmış günlerdir seni arıyordum bebegim diyen bir ses.. Bende inanamıyordumm.. günlerdir onu arıyordum ve oda beni.. Tamam şimdi öldüm Artık öldüm dediğim an da onun kapısının önün de yattığım yermiş.. Öğrendim ki oda beni 3 gündür her yerde arıyormuş.. Beni kucakladı hemen.. Ve Aydın Barınağına götürdü. Hemen Beni ameliyata aldılar uyumuşum.. Uyandığımda sol bacağım artık kök den yoktu... Böyle olması gerekiyormuş doktorlar böyle yapması gerekiyormuş beni bulan abi öyle dedi öyle anlattı bana.. İnanıyordum ona.. Çünkü beni o bırakmamıştı orada günlerdir beni aramıştı. o ne derse inanırdım artık.. Ve mutluydum.. Ondan başka kimseyi almadım yanıma havladım kimse girmesin kafesime dedim.. sonraları baktım ki oraya gelen herkes aynıymış ben ve benim gibi arkadaslarımı sevip ziyaret eden bir çok insan varmış.. Hepsine beni alırmı diye baktım gözlerine.. Kimse almadı.. Beni bulan abiye anlattım gözlerimle beni alırmısın diye.. O da alamazmış çünkü tam 8 yıl barınakta kalan tıpkı benim gibi 3 ayaklı olan bir köpek olan pamuk isimli bir köpeği almış.. Ne kadar şanslı o pamuk dedim kendime bir yuvası var artık hemde o abi ile.. Olsun dedim o abi gibi insanlar vardır bu ülkede dedim. O abi sürekli gelip ziyaret ediyor bana ve her gelişinde keşke senide alabilsem diyor bana.. Üzülüyor.. Biri gelir belki beni de alır abi diyorum gözlerimle ona.. Ama bunu diyeli tam 3 yıl oldu.. 3 yıldır Aydın da barınakta bu kilitli kafes içindeyim.. Benim için üzülenler de var halimi görünce ama.. Genelde bana şu cins lazım bana bu cins lazım diyorlar .. Yada 3 ayaklıyı napim diyolar.. Onlara diyemiyorum Benim engelim sizi sevmeme engel değil ki diyemiyorum sadece gözlerime bakarak beni anlayanlara söyleyebiliyorum bunu.. İnsanlara sesleniyorum diyorum. Lütfen 3 yıl oldu burada kilitli kafes içerisinde kaldığım .. her barınağa geldiğiniz de beni alın kurtarın diye şaklabanlıklar yapıyorum kendimi sizi sevdiriyorum yaklaşıyorum kafesin kenarlarına.. Bende buradan çıkmak istiyorum benim de bir ailem olsun istiyorum.. Beni de ailenize alırmısınız.. Sizi çok seviyerim.. Hiç yalan söylemem hep yanınızda olurum.. 3 ayağımla koruyabildiğim kadar korurum da. Lütfen çıkmak sitiyorum artık bu kafesten. Ben suçlu değilim.. Ben cinayet işlemedim beni unutmayın barınaklarda gelip benialın kurtarın beni ne olur... Aydın da Barınakdayım.. beni sahiplenmek isteyen kişiler beni bulan abimin telefonundan bilgi de alabilirler Lütfen ...Bu mektubu benim gözlerimden beni bulan abim yazdı..bu gün barınakta gene ziyart ettiğimde ona bunları söyledim.. ve tamam dedi.. yazacağım dedi. Bu satırları okuyan kişiler abartmış diyebilirler .. Onu diyenler gözleri ile okudukları içindir. Kalbi ile okuanlar bunun bir empati olduğunu ve bu anlattığımız hikayenin aslında gerçek olduğunu esrar keşlerin kavgacıların mahallerinden geçip asvaltı geçip şehir merkezinden geçip evin önünde yardım bekleyen bu canın hikayesi aynı anlatıldığı gibidir. Sadece bir köpeğin gözünden anlattık Kalbi olanlara yüreği olanlara insan olanlara.. arkadaslar bu yazıyı facebookta gordum ve cok uzuldum...buraya da yazmak ıstedım belkı sahıplenecek kimse çıkar dıye...paylasan kısıyı tanımıyorum ama bana kızmayacagını umuyorum teşekkurler