Ayağı kayan bir çocuk kadar şaşkınım. Bilemedim düz yolda yürümenin imlâsını. Kanayan dizlerime bakıpda, ağlamayı öğrenemediğim gibi... Sevgilisi değildim kadınlarımın, bir papağan tüneğiydim belki. Ama birkaç sözcük öğrendiysem, kadınlardan öğrendim. Yine de bilemedim sevgilim diyebilmeyi... Büyülendim ama büyüyemedim. Aklım ermedi aynalara ve suya, yüzümü gösterip kalbimi neden gizlediklerini öğrenemedim... Şaşkınım, cahilim ben bu dünyada.