Horozuma, Güzel Yavruma Ömürlük Yuva Arıyorum..., Ankara

Biz iki kardeş ve kardeşimin 4 yaşındaki kızı ile Ankarada birlikte yaşıyoruz... 4 yaşındaki yeğenime kreşten küçücük bir civciv verdiler.. Hayvan sevgisini aşılamak için tüm çocuklara civciv dağıtmışlar... Civciv Perşembe günü bize geldiğinde hava soğuk ve yagmurluydu, bizim evde soğuktu .. Geldiğinde küçücüktü, ayakta duramıyor, üşüyordu .. Ben onu koynuma koydum, orada ısıttım orada baktım...Çıkardığımda üşüyor ağlıyordu... Ben de kardeşimde memuruz, işe gitmedim, cuma ve pazartesi günü, günlerce ona baktım... Küçük bebeğim o kadar cansızdı ki, yaşamaz diyorduk ama yaşama tutundu güzel yavrum... Pazartesi işe gidecektim ağladı peşimi bırakmadı kıyamadım izin aldım... Sonra annemle dönüşümlü bakmaya başladık, annem kendi evinden bize geliyor haftaiçi alıyor o bakıyor, haftasonu ben bakıyordum.. İzinlerimi kullanıp memleketim Artvin'ne gittim, küçük yavrumuda götürdüm...Bir ay orada kaldık ve o bir ay boyunca benimle uyudu, çayırlarda yemek yemesi için birlikte gezdik... Köyümüzde tavukları boğan yabani hayvan çoktur onun için benim yanımda uyudu hep, dibimden ayrılmadı... Diyologumuz öyle farklı oldu ki... Sanki bir anne ve onun bebeği gibi... Uyurken başını yanağıma koyuyor, bana iyice sokuluyor, varlığımı hissedip öyle uyuyordu, bir tehlike olsa korksa bana koşuyor gözlerimin içine bakıyordu, eğer orada güven görürse sakinleşiyor bana sığınıyordu, dibimden ayrılmıyordu, insanlara çok alıştı...Mesela ben onu öperdim yanaklarından öptürürdü, başını okşamamı çok severdi dibime oturur mayışırdı, bazı kelimelerin ne anlama geldiğini anlıyordu artık... O benim yavrum oldu, güzel oğlum oldu... Tatil bitti ve Artvin'den döndük, onu orada bırakamadım, orada yaz kış kalan kimse yok, bırakabileceğim ona güzel bakabilecek kimse yok, orada olanlarda zaten yoksul benim yavruma bakamazlardı, sonra o tehlikeyi bilmiyor yabani hayvanlardan da kaçamazdı... Yol boyu ağla ağlaya Ankara'ya getirdim...Yol boyu tedirgin oldu arabaları , şehir hayatını unutmuş, kucağıma sığındı , devamlı gözlerime baktı... Ona devamlı korkma, bana güven seni hep koruyacağım dedim, hep yanında ben olacağım. .. Ama olamadım ona güzel bir hayat bulamadım.. Bahçeli evim olsa bırakmam. Kocaman oldu, evde hapsetsem içim gidiyor, bahçeli evim olsa ömrümün sonuna kadar bırakmazdım... Sabah çıkıp işe gidiyorum akşam 7 de evde oluyorum gelinceye kadar evin kapısında beni bekliyor... İşe gitmesem olmuyor, içim gidiyor..Ona bir ev buldum, Kazanda bahçeli bir ev, oraya bıraktım sadece bekçi ve başka hayvanlar var... Bıraktığımda peşimden koştu... Ağlaya ağlaya onu oraya bıraktım... Bu gün görmeye gittim .... Çok mutsuz o, çok bakımsız olmuş, zayıflamış, küçülmüş, şartları çok iyi değil... Oranın bekçisi, evin sahibinin büyüyünce horozları kestiğini söyledi.. Çok ağladım, halen de ağlıyorum .. Ne olur benim yavruma, güzel bir yuva bulun, onu sevip bakabilecek güzel insanlar .. O bana çok güvendi, çok inandı, onu yüzüstü bıraktım... Sadece onun için güzel ve sevgi dolu bir yuva istiyorum... Bir annenin güzel yavrusu için bir istek gibi... Yoksa ben bir ömür boyu, onun için bir şey yapamadığımdan bu vicdan azabı ile yaşayacağım ..O sevilmeyi çok seviyor, iyice evcilleşti, insanları çok seviyor... Bahçede yaşayabileceği ve bir o kadar da sevilip, sahiplenilebileceği sıcak bir yuva istiyorum yavruma.