siz "İNSANLAR"
biz "KÖPEKLER"....
Bizi çağırırken "kuçu kuçu"
derler. Kuyruğumuzu sevinçle
sallayarak koşar geliriz.
Bizi kovalarken "hoşt" derler.
Kalbimiz çarparak korku ile
kaçarız.
"Ana dilimiz" tek bir kelimeden
oluşur.
Korkumuzu, endişemizi,açlığımızı,
ızdırabımızı ifade ederken sadece
"Hav" deriz.
Yabancı dilimiz ise "gözlerimizdir."
Sevgimizi ve hüznümüzü bakışlarımızdan
anlarsınız.
Koktuğumuzda bacaklarımızın arasına
sıkıştırdığımız sevindiğimizde salladığımız
"Kuyruğumuz" ise adeta "İkinci lisanımızdır."
Ne olduğumuzu herhalde anlamışsınızdır...
Sizler bize "Köpek" dersiniz....
Bazılarınız bizi sever ama çoğunuz bizden
nefret edersiniz.
Oysa biz binlerce yıl size "Can Yoldaşı"
olduk.
Evinizi koruduk....
Kimden mi?
Siz "İnsan oğlundan"
Yani "sizi" yine "sizden" koruduk...
Bahçelerinizin kapısına "DİKKAT KÖPEK VAR"
yazdınız.
Başka köpekler için değil, kendi türünüzden
korunmak için.
Ama yinede her zaman "biz köpekleri" tehlike
olarak görmekten vazgeçmediniz..
Bizim çaresizliğimizi ve muhtaçlığımızı bilenler
yani bizi koruyanlar size bir türlü anlatamadılarki,
Size, gelen "tehlikelerin" yanında, biz sıralamaya
bile giremeyiz.
Ama yine de, siz "insanoğlu" bizden korkmaktan
vazgeçmediniz...
Sokakta kendi halimizde giderken, bizi "taşladınız".....
Bir kuytuda gözü açılmamış yavrularımızı "emzirirken" bizi "zehirlediniz"....
Bizimde tıpkı sizin gibi "ana yüreği taşıdığımızı"
hiç anlamadınız....
Evinize aldınız sevdiniz, sonra bıkıp bıraktınız..
Sizin bizim de "ailemiz" olduğunuzu, evinizin bizim de "yuvamız" olduğunu hiç düşünmeden.....
Biz sizi hep sevdik, bunu "hav" ile gözlerimizle, kuyruğumuzla anlattık...
Siz ise hep aldattınız, binlerce yıldır devam eden sevgimize "ihanet" ettiniz....